Η κυκλοφορία ενός προσωπικού δίσκου ενός καλλιτέχνη με τέτοιο ειδικό βάρος, είναι από μόνο της σημαντική είδηση αλλά κι ένα μεγάλο στοίχημα: Θα μπορέσει να αποδειχθεί αντάξια του ονόματος του δημιουργού της; Υπό αυτήν την έννοια, οποιοσδήποτε έχει ακούσει έστω μερικά κομμάτια των Led Zeppelin, πόσο μάλλον εάν έχει όλους τους δίσκους στην δισκοθήκη του (είτε παραδοσιακή, είτε ψηφιακή), είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγει από την έντονη κριτική διάθεση και ενδεχομένως την καχυποψία για το τί τον περιμένει στο “Lullaby”. Ένα τόσο βαρύ όνομα, λοιπόν, δεν λειτουργεί πάντα υπέρ του καλλιτέχνη. Το στοίχημα για τον γράφοντα, όμως, είναι κάπως διαφορετικό: Τα “άγρια” χρόνια του '70 να μην είναι απλώς ένα μέτρο σύγκρισης και αφορμή αναπόλησης των “παλιών καλών εποχών”, αλλά ένας δείκτης που μετράει την απόσταση που αυτός ο καλλιτέχνης έχει διανύσει έως τώρα.
Η απόσταση αυτή αριθμεί εννέα προσωπικούς δίσκους, με το “Lullaby” να είναι ο 10ος του 66χρονου Βρετανού. Σκοπίμως θα παρακάμψω τα χρόνια της δεκαετίας του '80 (μετά την αιφνίδια διάλυση των Zeppelin), αλλά.......
